Methadon-gerelateerde sterfgevallen: overzicht binnen het arrondissement Gent tussen 1978-2008
Methadon-substitutie kan bij heroïnomanen de mortaliteit doen dalen, doch methadon kan ook direct of indirect aanleiding geven tot een overlijden. Vooreerst werden de vastgestelde kwantitatieve post-mortem methadon-concentraties kritisch geanalyseerd in het licht van de beschikbare internationale literatuurgegevens. Vervolgens werden de doodsoorzaken, doodsmechanismen en wijzen van sterven onderzocht
Forensisch Instituut Universiteit Gent (FI-UGent) – Vakgroep gerechtelijke geneeskunde, Universiteit Gent
- Prof.dr.Els De Letter
-
-
Els.DeLetter@UGent.be
-
09 264 92 92
Doelstelling
Een beter inzicht krijgen in methadone-gerelateerde overlijdens, meer in het bijzonder wat betreft doodsoorzaak (direct of indirect het volg van de methadon-inname), het doodsmechanisme en de wijze van sterven.
Onderzoekspopulatie
Alle medico-legaal onderzochte overlijdens in een periode tussen 1978 – 2008 werden grondig geanalyseerd (n = 48)
Voornaamste resultaten
Een belangrijke toename in methadon-gerelateerde overlijdens werd vastgesteld vanaf 1995. In onze onderzoeksgroep (n = 48) was de meest frequente oorzaak een polydrugintoxicatie waarbij methadon eveneens werd ingenomen. Het meest frequent voorkomende doodsmechanisme was een cardio-pulmonaal falen geïnduceerd door een onderdrukking van de vitale centra in de hersenstam. Een brede range aan post-mortem methadon-bloedconcentraties werd vastgesteld, wat de moeilijke interpretatie van een postmortem methadon-bloedconcentratie bevestigt, mede verwijzend naar interfererende factoren zoals bv. al dan niet aanwezige tolerantie, de overlevingstijd na inname, de combinatie met andere (il)legale drugs. Een goede samenwerking tussen de forensische patholoog en de toxicoloog is derhalve aangewezen om te kunnen komen tot een wetenschappelijk gefundeerde medico-legale conclusie.
Output
Van Den Broecke SML, De Letter EA, Lambert WE, Verstraete AG, Piette MHA. Methadone-related fatalities: review in the Ghent district between 1978-2008. Acta Clinica Belgica 2012; 67(5): 352-361