‘Gamen werd zijn vlucht’

‘Vier jaar geleden, mijn zoon was bijna 13, strandde mijn huwelijk. Toen is er iets gebroken bij hem. Gamen werd zijn vlucht. Hij gamede al en speelde steeds vaker, maar aanvankelijk was er geen probleem. Hij gamede waar ik hem kon zien. Op school ging alles nog goed.’

Cocon

‘Mijn zoon nam de scheiding zwaar op. Ik riep de hulp in van een psycholoog. Toen de console verhuisde naar zijn kamer, sloot hij zich steeds meer op. Gamen werd het enige wat hem bezighield.’

‘Ook op school ging het slechter. Ik heb hem door de eerste graad gesleurd. In het derde ging hij van aso naar handel. Maar studeren deed hij nog steeds niet. Hij heeft het vierde jaar gedubbeld. Het is nog afwachten wat het voor volgend schooljaar zal geven. Het maakt me verdrietig. Hij kan het, maar het boeit hem niet.’

‘Nu is hij bijna 17. Maar wat andere jongeren doen, zegt hem niets. Hij wil geen vrienden over de vloer, gaat amper op stap. Ik moedig hem aan, maar ik raak niet binnen in zijn cocon.’

‘Het was schrikken toen ik op een bepaald moment een afrekening van mijn kredietkaart kreeg: meer dan 700 euro. Hij had online games gekocht. Het heeft veel energie gekost om ervoor te zorgen dat hij dat niet meer kon. Ik voelde me machteloos.’

Op kamp

‘Via de leerlingenbegeleiding kwam ik anderhalf jaar geleden bij VAGGA terecht, een centrum voor geestelijke gezondheidszorg in Antwerpen. We volgen er allebei sessies. Ik weet nu dat ik er niet alleen voor sta. Dat ik niet de enige ben met dit probleem.’

‘We hebben afspraken. Gamen is voor het weekend. In de week kan het enkel als zijn schoolwerk klaar is en nooit langer dan twee uur. Soms steek ik de spelconsole in de auto. Het is gek, maar als de console er niet is, mist hij hem niet. Onlangs waren we aan zee. Zonder internet. Hij ging voetballen met zijn neefjes, deed gewone dingen. Als de verleiding er niet is, lukt het.’

‘De scheiding heeft een grote rol gespeeld. En ik had sneller de grens moeten trekken. Ik werkte hard en wilde compenseren. Als hij iets vroeg, kocht ik het. Eerst gewoon speelgoed, daarna vaker games. Toen het escaleerde, probeerde ik strenger te zijn. Maar als je elke dag middenin die strijd zit en overal alleen voor staat, is dat niet eenvoudig.’

‘Het gaat met vallen en opstaan. De begeleiding van VAGGA blijft belangrijk. Deze zomer gaat hij mee op een kamp. Ik hoop dat hij leert dat je zoveel andere dingen kunt doen dan gamen. De begeleiding, het kamp, het zegt hem niet veel. Maar ik hoop dat hij ooit een klik maakt. Niemand kan me verwijten dat ik niet alles gedaan heb om hem te helpen.’ (nvdr: Het interview vond plaats voor de zomervakantie.)

‘Ik maak me zorgen over de toekomst. Zal hij zijn diploma halen? Een goede job vinden? Zal hij de waarde van geld leren? Op eigen benen staan? Ik probeer het wat los te laten. Anders maakt het me kapot. En ik zeg vaker nee tegen hem. Hij moet zelf initiatief en verantwoordelijkheid nemen. Ik blijf hoopvol.’

Advies van De Druglijn

De Druglijn geeft advies aan ouders die zich zorgen maken over het gamegedrag van hun kinderen. Als gamen ontspanning blijft, is er geen probleem. Games zijn zelfs leerrijk. Je leert strategisch denken, samenwerken, beslissingen nemen. Dat een nieuwe game even veel aandacht opeist of dat er af en toe wat vaker gespeeld wordt, is niet erg. Zolang school, engagementen of andere activiteiten er niet onder lijden en de gametijd beperkt blijft, is het oké. Met afspraken over waar, wanneer en hoelang gamen mag en welke spelletjes kunnen, hou je controle. Moedig de gamer ook aan om andere activiteiten te doen.

Maar soms wordt gamen toch een probleem, zoals in het verhaal van Debbie. Ouders die zich hierin herkennen, kunnen terecht bij De Druglijn. Op de website is er heel wat informatie te vinden, zoals:

• Hoe hou je het gamen van je kind gezond?
• Wanneer wordt gamen een probleem?

Ze kunnen ook contact opnemen met De Druglijn via telefoon, mail of chat, voor advies op maat.